Мрежа на исхрана

Мрежата на исхрана е архетипска еколошка мрежа. Растенијата ја собираат сончевата енергија и ја користат за синтеза на едноставни шеќери во текот на фотосинтезата. Како што растенија растат тие акумулираат хранливи материи и подоцна служат за исхрана на тревопасните животни. Така енергијата преку исхраната се пренесува на синџир на организми. Поедноставни линеарни патишта на исхрана кои од првичните трофични видови се движат се до врвот на консументите се нарекува синџир на исхрана. Пространиот образец од меѓусебно испреплетени синџири на исхрана во еколошка заедница создаваат комплексни мрежи на исхрана. Мрежите на исхрана се еден вид на концептуална мапа или хеуристичен уред кој се користи за илустрирање и изучување на патеките на движење на енергијата и материјалот.

Мрежите на исхрана често се ограничени во однос на реалниот свет. Целосните емпириски мерења се обично ограничени на конкретно живеалиште, како на пр. една пештера или едно езерце, а заклучоците се изведени од микрокосмичките студии на мрежите на исхрана на поголемите системи. Односите на исхрана бараат обемни истражувања на содржината во цревата на организмите што е потешко да се изведе па затоа најчесто се користат стабилни изотопи за пронаоѓање на протокот на хранливи материи и енергија преку мрежата на исхрана. И покрај овие ограничувања, мрежите на исхрана имаат важна улога во разбирањето на заедниците на екосистемите.Мрежите на исхрана покажуваат принципи на еколошки појави преку природата на односите на исхрана. Некои видови имаат многу слаби хранителни врски (на пример, сештојади), додека некои се поспецијализирани со неколку посилни хранителни врски (на пример, примарни предатори). Теоретски и емпириски студии идентификуваат не-случајни обрасци на неколку силни и многу слаби врски во кои се објаснува како еколошките заедници остануваат стабилни во текот на времето. Мрежите на исхрана се составени од подгрупи каде членовите во една заедница се поврзани со силни интеракции, а слабите интеракции се јавуваат помеѓу подгрупите. Ова ја зголемува стабилноста на мрежата на исхрана. Линиите или односите се формираат чекор по чекор се додека не се илустрира мрежата на животот.

Биосфера

Биосфера е најголемиот размер на еколошка организација: вкупниот износ на екосистеми на планетата. Еколошките односи го регулираат се до планетарни размери приливот на енергија, хранливи материи и климата. На пример, динамичната историја на планетарниот состав на CO2 (јаглероден диоксид) и О2 (кислород) биле под влијание на биогениот флукс на гасовите кои доаѓаат од дишењето и фотосинтезата, чии нивоа со текот на времето се менуваат во однос на екологијата и еволуцијата на растенијата и животните. Еколошката теорија исто така се користела за да се објаснат само-иницираните регулаторни феномени во планетарни размери. На пример, Геја хипотезата е пример за применет холизам во еколошката теорија. Во Геја хипотезата се вели дека метаболизмот на живите организми условува појава на повратен циклус што ја одржува температурата на Земјата и атмосферските услови во тесен саморегулирачки опсег на толеранција.

Живеалиште

Живеалиштето на одреден вид ја опишува животната средина каде одредени видови најчесто можат да се јават и видот на заедницата која се формира како резултат на тоа. Поконкретно, живеалиштата се дефинираат како региони во животниот простор кој се состои од повеќе димензии, а секоја од тие димензии претставува биотска или абиотска променливa на животната средина т.е. секоја компонента или карактеристика на животната средина која директно (на пример, фуражната биомаса и квалитет) или индиректно (на пр. височината) се поврзува со употребата на дадена локација од животното. На пример, живеалиштето може да биде во водна или земјина средина која понатаму може да се категоризира како планински или алпски екосистем. Промените на живеалиштата обезбедуваат важен доказ за конкуренција во природата, каде што една популација се променува во однос на живеалиштата кои ги зафаќаат повеќето други поединци на видови. На пример, еден популацијата на видот тропски гуштери (Tropidurushispidus) има зарамнето тело во однос на гуштерите кои живеат во отворени савани. Популациите кои живеат во изолирана капреста средина се кријат во пукнатини каде нивните срамнети тела им овозможуваат селективна предност. Ваквите адаптибилни промени поврзани со местото на живеење, исто така се присутни во текот на историјата на животниот развој на водоземци и инсекти кои преоѓаат од водни во копнени живеалишта. Термините биотоп и живеалиште понекогаш се поистоветуваат, но првиот се однесува на животната средина на заедницата, а другиот се однесува на животната средина на видовите.

Биодиверзитет

Биодиверзитетот (скратено од "биолошката разновидност") ја опишува разноликоста на животот од гените до екосистемите и го спојува секое ниво на биолошката организација. Терминот има неколку толкувања и постојат повеќе начини да се одреди, измери, карактеризира и претстави неговата комплексна организација. Биодиверзитетот ги вклучува видовата разновидност, разновидноста на екосистемите, генетската разновидност и сложените процеси во и меѓу овие поединечни нивоа. Биодиверзитет има важна улога во еколошкиот интегритет исто колку што има и во човековото здравје. Спречувањето на видовото изумирање е еден начин да се зачува биодиверзитетот, но факторите, како што се генетската разновидност и миграциските правци се подеднакво важни и загрозени во глобални размери. Приоритетот за зачувување и техниките за управување бараат различни пристапи и сфаќања за да го опфатат целиот еколошки обем на биодиверзитетот. На пример, миграцијата на популациите и видовите се индикатори за екосистемските услуги кои го одржуваат и придонесуваат за градење на природниот капитал од кој зависи благосостојбата на човештвото. Разбирањето на биодиверзитетот има практична примена во планерите кои се насочени кон зачувување на екосистемот зошто тие донесуваат еколошки одговорни одлуки во препораките за управување во консалтинг фирмите, владите и индустриите. За да се зачува биолошката разновидност утврдени се заштитени подрачја кои влегуваат во мрежата за заштитни подрачја низ целиот свет.

Екологијата како наука за човекот

Екологијата е исто така и наука за човекот. Практичната примена на екологијата е во заштита и зачувување, управувањето со водите и водните станишта, управувањето со природните ресурси (агроекологија, земјоделство, шумарство, агрошумарство, рибарство), просторно планирање (урбана екологија), здравството, економијата, основната и применетата наука и социјалната комуникација на луѓето (антропогена екологија). Екосистемите одржуваат биофизички реакциони (фидбек) механизми со кои ги прилагодуваат метаболичките стапки и еволутивните динамики помеѓу живите (биотски) и неживите (абиотски) компоненти на планетата. Екосистемите одржуваат функции за поддржување на животот и произведуваат природен капитал преку регулацијата на континенталната клима, глобалните биогеохемиски циклуси, филтрацијата на водата, почвите, храната, влакната, лековите, контрола на ерозијата и многу други природни карактеристики на научната, историска , економска или суштинска вредност.

Што изучува екологијата?

Екологијата е научна дисциплина која ги изучува заемните односи на живите организми и нивната интеракција со животната средина. Темите на интерес на еколозите вклучуваат изучување на составот, поделбата, количината (биомасата), бројот, состојбите на промена во организмите во рамки на екосистемите и помеѓу нив. Екосистемите се составени од делови кои динамично си дејствуваат и ги вклучуваат организмите, заедниците кои тие ги формираат и неживите компоненти на нивната животна средина. Процесите на екосистемите како што се првичната продукција, педогенеза, циклусот на хранливите материи и разновидни активности кои вклучуваат создавање на нишите, го регулираат протекот на енергија и материја во животната средина. Овие процеси се одржани од биолошката разновидност. Биодиверзитетот се однесува на разновидноста на видовите во екосистемите, генетските варијации помеѓу нив и процесите кои се функционално збогатени од разновидноста на еколошките интеракции.

Екологијата е интердисциплинарна област која во себе ја вклучува биологијата и науката за Земјата. Терминот “екологија” ("Ökologie") за прв пат е воведен во 1866 година од германскиот научник Ернст Хекел (1834г. - 1919г.). Старите грчки филозофи како Хипократ и Аристотел ги поставиле темелите на екологијата како дисциплина во нивните истражувања за историјата на природата. Кон крајот на 19-тиот век екологијата преминува во сериозна научна дисциплина. Еволутивните концепти за адаптација и природна селекција станале темели на модерната еколошка теорија. Екологијата не е синоним со животната средина, енвироментализмот, историјата на природата или со науката за животната средина. Повеќе може да се поврзе со еволутивната биологија, генетиката и етологијата. Разбирањето на меѓусебните интеракции на биолошката разновидност и еколошките функции е значаен фокус на интерес во еколошките проучувања. Еколозите се трудат да ги објаснат:

• Животните процеси и адаптации
• Распространетоста и бројноста на организмите
• Движењето на материите и енергијата во заедниците
• Сукцесивниот развој на екосистемите и
• Изобилството и поделбата на биодиверзитетот во контекст на животната средина.

Озонска Обвивка

Озонската обвивка е составена од молекули кои не штитат од штетните ув зраци.Задачата на секоја молекулка е да ги одбива штетните зраци назад кон сонцето.Што ако штетните зраци продрат во земјата?Тогаш ќе има неповолна клима и постојано топло време.аш